சொல்லிவிட வேண்டும்...
ஒரு நாள் மலைப் பொழுதில்,
கதிரவன் மேற்கே தலை சாய்கையில்,
நிலவொளி புவியின் மேல் பாய்கையில்,
சலனமின்றி மார்பில் சாய்ந்திருந்த
நீ தலை உயர்த்தி கேட்டாய்....
நான் இல்லாவிடில் என்ன செய்திருப்பாய்?
அடி பைத்தியமே
நிலவில்லாத வானா?
இனிப்பில்லாத தேனா?
நீயில்லாமல் நானா?
எதிர் கேள்வி கேட்பதில்தான்
நீ தேர்ந்தவள் ஆயிற்றே
விட்டாயா என்னை ...
அமாவாசை வான் உண்டே என்றாய்...
நிலவில்லாத வான் ஒளி வீசாத போது
நீயில்லாத வாழ்வு ஒளிருமா என்ன?
விரலிறகால் என் காதை இழுத்து
போதும் உன் கற்பனை உவமை
இந்தக் கேள்விக்காவது பதில் சொல்
என்னை விட அழகான அறிவான
பெண்ணை பார்த்திருந்தால்...?
உனக்கு சம்பந்தம் இல்லதவற்றை ஏனடி இழுக்கிறாய்?
செல்லமாய் கோவித்து
பதில் சொல் என்றாய்
சொல்கிறேன் கேள்,
வயிறு நிறைய சாப்பிட்ட பின்
பிடித்த உணவு கூட பிடிக்காது
மனது நிறைய நீ இருக்கையில்
இன்னொருத்தியை மனம் நினைக்காது
ஹைய்யோ... என சிரித்துவிட்டு
உணவு செரிமான பின்
பசிக்குமே என்றாய்
என் செல்லமே,
உணவு செரிக்கலாம்
நினைவு செரிக்குமா?
மனதிற்கு அந்த சக்தி இல்லையடி...
புன்னகையை சிதறிவிட்டு,
சரி நான் உன்னை பிடிக்கவில்லை
என சொல்லி இருந்தால்... ?
தகுந்த காரணம் கேட்டு
தர்ணா செய்திருப்பேன்...!
காரணம் பொருந்தும் பட்சத்தில்..?
தளராமல் முயற்சிக்க நான்
விக்கிரமாதித்தன் இல்லையடி...
அப்போ... நான் வேதளாமா?
வேதாளம் இல்லையடி
காதல் வேதத்தின் ஆழம் நீ...
நிலவில் மின்னல் கீற்றாய்
மீண்டும் உன் சிரிப்பு
நாம் தனிமை தவத்தை கலைப்பதற்காய்
யாரோ கதவு தட்ட...
ஓடிச் சென்று கதவை திறந்தேன்
தினகரன் பேப்பருடன் பேப்பர்காரன்....
அவனுக்கு பின்னால் பால்காரன் ....
எவ்வளவு நேரமா சார் கதவ தட்றது ?
அடடா...
அத்தனையும் கனவா?
இன்றாவது உன்னிடம்
சொல்லிவிட வேண்டும்
இந்த காதலை...
தீர்மானமாய் தெரிந்த பின்னும்...
அது ஒரு அதிகாலை ...
அதோ அந்த வெட்ட வெளியில்
கொட்டிக் கிடக்கிறது
கைப்பிடியளவு சாம்பல்...
சிறிது நேரத்தில்
அதிலிருந்து உயிர்த்தெழுகிறேன்...!
பிறகு மேலெழுந்து
பறக்கத் தொடங்குகிறேன்...
இதோ இன்னும் கொஞ்சம் தூரம் தான்
என்ற நம்பிக்கையில்...
எப்படியேனும் தொட்டுவிட வேண்டும்
இந்தச் சூரியனை...
மேலே செல்லச் செல்ல
உடல் முழுதும் சூடாகிறது...!
இறகுகள் பற்றி எரியத் தொடங்குகின்றன...!
பறந்து கொண்டே இருக்கிறேன்
முழுதும் எரிந்ததும் சாம்பலாய் விழுகிறேன்...,
அந்த வெட்ட வெளியில்...
பகல் பறவை தன் தேடல் முடிந்து
அதன் கூடு திரும்புகிறது ..,
இரவின் சிறகு விரியத் தொடங்கி
அதன் இரவுத் தேடல் ஆரம்பமாகிறது..,
அந்த இரவின் இருளோடு கைகோர்த்து
என் சாம்பலுக்குள் ஏதோ
ரசவாதம் நடக்கிறது ...
அடுத்த காலை
இதோ மீண்டும் சூரியன் வெளி வருகிறது,
அதன் புறஊதாக் கதிர்கள்
ஓஸோன் மண்டலத்தால் புறம் தள்ளப் பட்டு
கண்ணுக்குத் தெரியாத அகச்சிவப்புக் கதிர்கள்
எட்டு நிமிடத்தில் என்னை எட்டி விடுகின்றன...,
ஒளி என் மேல் பட்ட உடன்
நானொரு பீனிஸ் பறவையாய்
உயிர்த்தெழுகிறேன்...
என் சாம்பலில் இருந்து..,
பறக்கத் தொடங்குகிறேன்
சூரியனை இன்று எப்படியாவது
தொட்டுவிட வேண்டுமென்று
இது நெடு நாள் நடக்கும் போராட்டம்
மீண்டும் மீண்டும் முயற்சிக்கிறேன்...?
தீர்மானமாய்
நீ
எனக்குக்
கிடைக்க
மாட்டாய்
என்று தெரிந்த பின்னும்....!
Subscribe to:
Posts (Atom)
சுடுவதற்கு தடை
சத்யாவின் குட்டி டைரி is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivs 3.0 Unported License.
நான்...
- சத்யா
- புறவிசை தாக்கும்வரை ஓடுகின்ற ஒன்று ஓடிக்கொண்டே இருக்கும்.நிற்கின்ற ஒன்று நின்றுகொண்டே இருக்கும். இதுதான் நியூட்டன் கண்டறிந்த நிலைமம்.என் தாக்கமும் இது வழியே...எவரிடமும் வாதிட முடியாத... சொல்லிப் பகிர முடியா பின்னிக் குமையும் எண்ணச் சிக்கல்களை எளிமையாக என் எண்ண நடையில் சேர்த்துக் கோர்த்திருக்கிறேன் என் மன ஆறுதலுக்காக. நட்போடு சத்யா...
