எப்போதும் போல
வெட்டி அரட்டை அடித்து கொண்டிருந்த
அந்த எட்டாவது அவரில்...


திடீரென ஒரு யோசனை
வெட்டியாய் போகும் இந்த நேரத்தில்,
ஒரு கவிதை கிறுக்கினால் என்ன ?


கிழித்தேன் ஒரு பேப்பரை,
நண்பனின் compiler நோட்டில் இருந்து
அவனுக்கே தெரியாமல்...


ஈசானி மூலையில்
இடம்பிடித்து எழுத தொடங்கினேன்.
அது எனக்கு ராசியான இடமும்கூட...


பத்து நிமிட பந்தயத்துக்கு பின்
ஆகா ஓகோ என என் கவிதையை
நானே பாராட்டிகொண்டிருந்த வேலையில்,
அருகிநினில் வந்து நின்றான் நண்பன் ஒருவன்...


வந்தவன் ,
படித்து பார்க்க permission கேட்டான்.
படித்த உடன் கிடைக்கும் பாராட்டு என்றெண்ணி
படிக்க கொடுத்தேன் ஆசையோடு...


படித்து முடித்தவன் கிழித்து எறிந்தான்,
பரிதாபமாய் பார்த்த என் முகத்தில்
காரி உமிழ்ந்தான்...


" தூ இதெல்லாம் ஒரு பொழப்பு "
அவன் சொன்ன இந்த வார்த்தைகளின் echo
இன்னுமும் என் காதுகளில்...


நல்ல வேளை
இத எந்த பொன்னும் பாக்கள.....


அவன் கிழித்து எறிந்த பேப்பரில்
உமிழ்ந்த எசில்லை துடைத்து எறிந்துவிட்டு
மீண்டும் கவிதை எழுத அமர்ந்தேன்
அதே ஈசாணி மூளையில்...




**இதுக்கெல்லாம் feel பண்ணா எப்புடி
இன்னும் எவ்வளவோ இருக்கு...
போங்க boss போங்க boss

கூச்சம் ஏதுமின்றி நாம்
விரல் கோர்த்து நடந்ததுண்டு...

உனக்காக நானும்,
எனக்காக நீயும்
எத்தனையோ முறை
இறைவனை தொழுததுண்டு...

என்னக்கொரு துன்பமென்றால்
கடல் நீராய் கண்ணீர்
உன் கண்கள் வழி கசிந்ததுண்டு...

என்னை பற்றி எனக்கே
தெரியாத பலவும்
உன் விரல் நுனியில் கண்டதுண்டு...

என் மனதுள் புதைந்த
உணர்வையெல்லாம் நீ
என் கண்கள் வழி படித்து வினவியதுண்டு...

சேர்ந்து சிரிப்பது மட்டுமல்ல
சேர்ந்து அழுவதும் நட்பு தான்
என எனக்குணர்த்திய,

என் தோழியே..!
நீ
ஆணாக மாறிவிடு,
இந்த சாக்கடை
சமுதாயத்தின் சந்தேகப்
பார்வையில் இருந்து
நாம் விடுபடலாம்.

உன் அன்பின் அடிச் சுவடுகளை
என் உள்ளத்துக்குள் சுமந்தபடி
நீ இல்லாத இவ்வுலகில்
தன்னந் தனியே நான்...

இல்லாத உன் மீது
ஏக்கங்கள் நிறைந்து கொள்ள
தவித்தழுகின்றது என் மனசு...

தந்திகள் அறுந்த வீணையாய்
நாதத்தினை
எப்படி நான் வாசிக்க முடியும்?

உன்னுடைய நினைவுகள்
எப்போதும் என்னை
ஓர் பந்தாய் நினைத்து
உதைத்து விளையாட...

உன் முகத்தை
எப்போதுமே
என் இதயத்தில்
ஓவியமாய் வரைந்த படியே...

நான் தனிமையில் நின்று
நம் நட்பின் வாசத்தை
யோசித்துப் பார்க்கின்றேன்...

நீ இல்லாமல் போனதால்
எப்போதுமே
தனிமைச் சோகமொன்றுக்குள்
நானும் தனியாய் தவித்தே போகின்றேன்...


நீ என்னை விட்டு
போன நாள் முதல்
கீறல்கள், காயங்களால்
இதயச் சோலைக்குள்
நிறையவே இரத்த வடுக்கள்.

உறக்கமற்ற விழிகள்...
உணர்வற்ற உதடுகள்...

இவற்றையெல்லாம்
பிறர்ர்க்கு கூறி
அவர்களையும்
வேதனைக் கடலுக்குள்
மூழ்கடிக்க விருப்பமில்லை.


நேசமற்ற மனங்கள் கொண்ட
மனிதக் கூட்டத்துக்குள்
நானும்
நடைப் பிணமாய் நின்று கொண்டு
என் தோளிலே முகம் சாய்த்து அழுகிறேன்

இன்று சாய்ந்து அழக கூட
வேறு தோள்கள் இல்லை எனக்கு...


இனி நான்
யாரிடம் போய்
என் சோகங்களைச் சொல்லியழ...?