உன் அன்பின் அடிச் சுவடுகளை
என் உள்ளத்துக்குள் சுமந்தபடி
நீ இல்லாத இவ்வுலகில்
தன்னந் தனியே நான்...

இல்லாத உன் மீது
ஏக்கங்கள் நிறைந்து கொள்ள
தவித்தழுகின்றது என் மனசு...

தந்திகள் அறுந்த வீணையாய்
நாதத்தினை
எப்படி நான் வாசிக்க முடியும்?

உன்னுடைய நினைவுகள்
எப்போதும் என்னை
ஓர் பந்தாய் நினைத்து
உதைத்து விளையாட...

உன் முகத்தை
எப்போதுமே
என் இதயத்தில்
ஓவியமாய் வரைந்த படியே...

நான் தனிமையில் நின்று
நம் நட்பின் வாசத்தை
யோசித்துப் பார்க்கின்றேன்...

நீ இல்லாமல் போனதால்
எப்போதுமே
தனிமைச் சோகமொன்றுக்குள்
நானும் தனியாய் தவித்தே போகின்றேன்...


நீ என்னை விட்டு
போன நாள் முதல்
கீறல்கள், காயங்களால்
இதயச் சோலைக்குள்
நிறையவே இரத்த வடுக்கள்.

உறக்கமற்ற விழிகள்...
உணர்வற்ற உதடுகள்...

இவற்றையெல்லாம்
பிறர்ர்க்கு கூறி
அவர்களையும்
வேதனைக் கடலுக்குள்
மூழ்கடிக்க விருப்பமில்லை.


நேசமற்ற மனங்கள் கொண்ட
மனிதக் கூட்டத்துக்குள்
நானும்
நடைப் பிணமாய் நின்று கொண்டு
என் தோளிலே முகம் சாய்த்து அழுகிறேன்

இன்று சாய்ந்து அழக கூட
வேறு தோள்கள் இல்லை எனக்கு...


இனி நான்
யாரிடம் போய்
என் சோகங்களைச் சொல்லியழ...?