14.8.2009 முதல் நான்
தனிமரம் ஆனேன்...
சம்பத் என்னை தனியா விட்டுட்டு போய்ட்டான்,
என்னை முழுமையா புரிஞ்சுக்குட்ட
முதல் நண்பன்,
ஒரே நண்பன்.

ஆரம்பத்தில் என்னால் தாங்க
முடியவில்லை....
இப்பொழுது பழக முயற்சிக்கிறேன்...
தனிமையில் இருக்க....
பழக்கப்பட்டு விடும் என்ற
நம்பிக்கை இருக்கிறது ....

எல்லா வற்றையும் மறக்க நினைக்கிறேன்...
மறக்க முடியவில்லை.....
தனிமையின் புலம்பலாய் போகின்றன
என் மௌனங்கள் ....

என்னோட சோகங்களை நான்
யார்கிட்டயும் பகிர்ந்துகொள்ள விரும்பல
என்னை பார்த்து பிறர் வருத்தப்படுவதை
நான் விரும்பவில்லை.

மனது வலிக்கின்ற போதெல்லாம்
புல்தரையில் புலம்புகிறேன்
புர்க்களோடு...
அதுவும் என் வேதனையை கேட்டு
அழுது விடுகிறது...
அதன் மேல் கண்ணீரை காண்கிறேன்

எல்லாவற்றையும் எளிதாக எடுத்துக் கொள்ள முயற்சிக்கிறேன்.....
என்னால் முடியவில்லை ....
என் சிறிய மனம் குழந்தையைப் போன்று
திரும்ப திரும்ப பழயதை
நினைவுக்கு கொண்டு வந்து விடுகின்றது.....

கல்லாய் இருக்கும் கடவுளுக்கு நன்றி
சொல்லுறேன் ,
ஒரு நல்ல உள்ளதோடு சிலநாள் பழகுற
வரத்தை எனக்கு கொடுத்ததுக்காக

கடவுள்னு நீங்க சொல்லுற
கல்லை வெறுக்குறேன் ,
நல்லவன் யாரு கேட்டவன் யாருன்னு
பாக்காம
எல்லோரையும் கொன்னு குவிக்குற
சர்வாதிகாரி அந்த கடவுள்

மாப்ள,

நீ என்னோடு இருந்தப்ப
எப்போதோ எடுத்த நிழற்படங்கள்
நீ இப்ப என்னோடு இல்லாத
நிஜத்தை நினைவுபடுத்தும் போதெல்லாம்
நிஜத்தில் உன் நினைவுகள் என் நிழலாய் என்றும்
என்னுடன் இருப்பதை ஏனோ மறுக்க முடிவதில்லை.....

உன்னைப் போலவே
உன் நினைவுகளும்
விசித்திரமானவை தான்...
உன்னோடு ,
என்றோ சிரித்ததை நினைத்தால்
இன்று அழுகை வருகிறது...

பிரிவு என்பது யாராலும்
மறக்க முடியாத வலி...
நினைவு என்பது யாராலும்
திருட முடியாத பரிசு...
உன்னுடைய பரிசுகளும்
என்னுடைய வலிகளும்
அடிக்கடி பலப்பரிட்சை செய்கின்றன
கடைசில ஜெயிப்பது என்னவோ
என்னோட வலிகள் தான் .

என்றேனும் ஒரு நாள்
உன் நினைவலைகளில்
என் ஞாபகம் வந்தால்
ஒரு முறை வந்து போடா மாப்ள...