வார்த்தைகளற்ற நடுநிசியில் பொத்துக்கொண்டு வரும் அழுகை தொண்டை குழி வரை நிரம்பி வழியும் இந்த பொழுதில் உன்னை நினைக்காமல் எப்படி என்னால் இருக்க முடியும் . உனக்கான எல்லாவற்றையும் இங்கேயே விட்டுவிட்டு என் உயிரை மட்டும் எடுத்துக்கொண்டு போன என் உயிரானவன் நீ , எப்படி சமதானப்படுதியும் தனிமை கண்டுபிடித்து இன்னும் கொஞ்சம் அழுக வேண்டும் போல உள்ளது இந்த பாவி மனதுக்கு .

பனிரெண்டு மணி தாண்டி அரைத்தூக்கத்தில் வாழ்த்துச் சொல்வதற்கே அகமகிழ்ந்துப் போவாய்;
இப்போதெல்லாம் உன் பிறந்த நாளில் நான் தூங்குவதே இல்லை என்பதை உன்னிடம் எப்படி சொல்வது?

உலகத்தின் நிழல் மறையும்,

முற்றிலும் இருள் கவியும்,

பின்னிரவுகளில் 

விண்மீன்களும் தூங்க சென்ற பின்னே 

மெதுவாய் விழிக்கின்றன  

உன் நினைவுகள்... 

தாகமின்றி உடையாத நீர்குமிழியாய்,

இங்கும் அங்கும் நகர்ந்துகொண்டே இருக்கிறது 

உன் நினைவுகள் ...

அழவும் மனமில்லை,    

என் கண்ணீரில்    

உன் நினைவுகள் 

கரைந்துவிடும்   

என்கிற பயம்...  

மூளைக்குள் உணர்கிறேன் அந்த மயான காட்சிகளை   

துக்கம் சுமந்தவர்கள் அலைந்தபடி இருந்தார்கள்,

அவர்கள் அமர்ந்தவுடன்,

சங்கின் ஒலி இதயத்துக்குள்... 

லப்டப் அடித்து நமத்து போனது.

சவப்பெட்டியை எடுத்து  

என் ஆத்மாவை அடைத்தார்கள்., 

கயறு கட்டி குழிக்குள் இறக்கினார்கள்,

பாவி நானும் ஒரு பிடி மண் போட ,

மள மளவென குழியும் நிரம்ப ...

உறங்கிய உன்னை  

இறந்ததாய் கூறி   

புதைத்த தருவாயில்....

உலகின் ஒட்டுமொத வேதனைகளும் 

ஓரிடம் சேர கண்டேன். 

உன்னை இழந்தேன் என்பதை நான் நம்ப மறுத்தாலும்,

தொடர்ந்து என்னை 

என்னாலலேயே 

ஏமாற்றிக்கொள்ள இயலாததால்,

இன்று ஊர்கிதப்படுதி கொள்கிறேன்.

நிறுத்தாத பேசும் 

நிமிடத்திற்கு ஒரு அழைப்புமாய்  

இருந்த நீ 

இன்று இல்லை ...

நீ இருந்து 

நான் இறந்திருந்தால்  

உணர்ந்திருப்பாய் என் வேதனைகளை... 

என் பிரியமான பாவியே 

நிலைக்க தெம்பில்லா 

நெஞ்சம் கொண்ட 

உன்னை மட்டுமா நான் இழந்தேன் 

மென்மையும் உண்மையும் 

குழைத்துக்கட்டிய 

சிம்மாசனத்தில் வீற்றிருந்த 

என்னையுமல்லவா இழந்தேன் ...

நீ 

விட்டுசென்ற 

நினைவுகளின் 

மிச்சங்களில்தான் 

இன்று உயிர் வாழ்ந்துகொண்டிருக்கிறேன் ....

மறு ஜென்மம் என்று ஒன்று இருந்தால், 

மீண்டும் நண்பனாய் நீ வேண்டும் ...

அப்பவாச்சும் என் கூட கடைசி வரைக்கும் இருப்பியா மாப்ள?

புகையாய்ப் ப‌னி கலந்த 
ஓர் காலைப் பொழுதில்,
தெளிவ‌ற்ற‌ வெளிச்சத்தில், 
தெளிவான தேவ‌தையாய்
வெண்ணிற‌ச் சூடியில்
ப‌ன்னிற‌ துப்ப‌ட்டாவுட‌ன்
தூர‌த்து வான‌வில்லாய் அவள் ...


அருகில் வ‌ர வர 
கருமேகமான கூந்தலும்., 
செம்மதியான அவள் முக‌மும்.,
அசையாத‌ கோவில் தீப‌மாய்
புருவ‌ ம‌த்தியில் தில‌க‌மும்.,
என்னை ஆட்கொள்ள ...


அவள் இன்னும் நெருங்கினாள்.,
  
க‌ருவ‌ண்டுக் கண்களையும் ,
ரோஜா நிற‌க் காது மடல்களையும், 
சிவ‌ந்த‌ உத‌ட்டுக்குள்
வெண்ம‌ணி முத்துக்களையும் , 
தேன் நிற‌ச் தேகத்தையும் ,
தாம‌ரைப்பூ நிற‌க் 
கையுள்ளையும் கண்டு ...


விண்ணுலக தேவதையை 
மண்ணுலகில் கண்ட வியப்பில் 
திகைத்து நின்றேன் ...


தைரியம் வந்தவனாய் 
பாசாங்கு பண்ணிக்கொண்டு 
க‌ண்ணுயர்த்தி வின‌வினேன்... 




தேவ‌தையா நீயென‌.,




க‌ண்தாழ்த்தி
புன்முறுவலில் அவள் சொன்னாள் 




இல்லை உன் காதலி யென..... 

ஜன்னலோர இருக்கை...
பனியோடு சேர்ந்த
அந்த குளிர்காற்று...
பயணம் முழுவதும்
என்னை
உரசிக் கொண்டிருக்கிறது...

என் இருக்கையில் தலை சாய்த்து,
உன்னைப் பற்றி
நினைத்துக் கொண்டிருக்கிறேன்...
எனக்குத் தெரியும்..,
நீ இப்போது
உறங்கி இருப்பாய் என்று...

உறக்கத்தையும் இதயத்தையும்
உன்னிடம்
தொலைத்தவனாய் நான்..

உன்னோடு நான்
வாழப்போகும் அந்த
பசுமையான நாட்களே
என் நினைவை
ஆட்கொண்டிருக்கிறது...

உனக்கு நினைவிருக்கா -
நீ என்னுடன்
இரவில் பேருந்தில்
பயணிக்கவேண்டுமென்று
சொல்லி இருந்தாயே...

இப்போது நான்
உன் நினைவுகளுடன்
பயணித்துக் கொண்டிருக்கிறேன்...

என் மனதில்
கவிதை இருக்கின்றது,
எழுதமுடியவில்லை...
என் உயிரில்
காதல் இருக்கின்றது,
சொல்லமுடியவில்லை...

உனக்காக மட்டுமே
வாழப் பழகிவிட்ட
எனக்கு -
எனக்காக வாழ தெரியவில்லை...

நீ ஒன்றும் என் உயிரை
திருடவில்லை...
நானாகவேதான் என் மனதை
தொலைத்துவிட்டேன் உன்னிடம்...


எட்ட முடியாத உன் மீது
ஏக்கங்கள் நிறைந்து இருப்பினும் ,
நான் உன்மீது
கொண்டிருக்கும் காதல்  ஒன்றுதான்.,
என் வாழ்வை
இனிமையாக்கிக் கொண்டிருக்கின்றது..
இன்றளவும் .....

எதற்கு இந்த வாழ்க்கை!


ஆசைப்பட்டு கேட்ட பொம்மை
கைக்கு கிடைக்காமல்
அதோ பாரு
யாரு வர்றாங்கன்னு
என்று சொல்லி
திசை திருப்பப் படுவதர்க்காகவா ?


பக்கத்து வீட்டு
பையனைப் போல்
துணி வேண்டும் என்று கேட்டதர்ற்கு
அது ஆயி என்று சொல்லி
கவனம் கவரப்படுவதர்க்காகவா ?


மிதிவண்டி இருந்தால் தான்
பள்ளிக்கு செல்வேன் என்று சொல்லி
அடம் பிடித்ததற்காக
மிதி வாங்குவதர்க்காகவா ?


மார்க்கும் போதாமல்
கொடுக்க மாவும் இல்லாமல்
பிடித்த கல்லூரியில் சேரமுடியாமல்
கிடைத்த கல்லூரியில் சேர்வதர்க்கா ?


வகுப்பில் ஆசிரியருக்காக
அமராமல்
அவளுக்காக அமர்ந்து
ஆண்டுகள் கழித்து
அரியர் வைப்பதற்காகவா ?


எதிர்பர்த்து நிற்கையிலே
எதிர்பார்ப்பை நிறைவு
செய்யாதது
ஏமாற்றும் உறவு கண்டு
மனம் புளுங்கவா ?


சுயநல உள்ளங்கள்
சுற்றி இருக்கையிலே
அப்பாவியாய் வாழ்ந்து
பிறர்க்காய் பலவும் செய்து
அவர் கால்களாலேயே மிதிபடுவதர்க்காகவா ?


அல்லது என் நண்பன்
என மார்தட்டி கொண்ட நட்பும்
என்னை புரிந்து கொள்ள மறந்தது
நினத்து
உள்ளம் கருகவா ?


எதற்காக இந்த வாழ்க்கை!

அசைபோட்டு பார்க்கிறேன்
அந்த கால நாட்களை...


என் வாழ்வின்
வசந்த கால நாட்களை....


நட்பா காதலா என
தலைப்பு தெரியாமல்
தலையை பித்துக்கொண்ட நாட்களை....


அவளையே தோழியாகவும்,
அவளையே காதலியாகவும் பாவித்து
கவிதை கிறுக்கிய நாட்களை....


அவள் என்னை பார்க்கிறாளா
என பார்த்தே
என் பொழுதை கழித்த நாட்களை....


இன்று ,நாளை
என நாட்களை நான் கடத்தி கொண்டிருக்க
என்னை கடந்து சென்ற நாட்களை....


நெருங்கி நின்று பார்க்க
பயந்த கோழையாய்
விலகி நின்று அவளை ரசித்த நாட்களை....


அவளை சுற்றி
அவளுக்கே தெரியாமல்
வட்டமடித்த நாட்களை ....


என் இன்பம்
என் துன்பம்
இரண்டையும் தந்தவள் அவள்.


இன்று அசைபோட்டு பார்க்கிறேன்...
அவளது புன்முகம் கண்டு
என்னை பூரிப்படைய செய்த நாட்களை...


அவளது துளி சோகம் கண்டு
என்னை ஆழ்துயரில் ஆழ்த்திய
கருப்பு நாட்களை ....


அவள் வரும் வழி பார்த்து
மணிக்கணக்கில்
காத்துகிடந்த நாட்களை....


அவளது கடைக்கண்
பார்வை வேண்டி
தவம் கிடந்த நாட்களை ....


அவள் பேசிய ஓரிரு வார்த்தைகள்
என்னுள் ஓயாமல்
ஒலித்துக்கொண்டிருந்த நாட்களை....


எனக்குள் எனக்காய் பிறந்த இதயம்
நித்தம் நித்தம்
அவளுக்காய் துடித்த நாட்களை ....


எவ்வளவு யோசித்தும்
பதில் கிடைக்கவில்லை
எனக்குள் தோன்றிய என் காதல்
எனக்குள்ளேயே மறைந்ததன்
மர்மம் தான் என்னவோ ....?

எப்போதும் போல
வெட்டி அரட்டை அடித்து கொண்டிருந்த
அந்த எட்டாவது அவரில்...


திடீரென ஒரு யோசனை
வெட்டியாய் போகும் இந்த நேரத்தில்,
ஒரு கவிதை கிறுக்கினால் என்ன ?


கிழித்தேன் ஒரு பேப்பரை,
நண்பனின் compiler நோட்டில் இருந்து
அவனுக்கே தெரியாமல்...


ஈசானி மூலையில்
இடம்பிடித்து எழுத தொடங்கினேன்.
அது எனக்கு ராசியான இடமும்கூட...


பத்து நிமிட பந்தயத்துக்கு பின்
ஆகா ஓகோ என என் கவிதையை
நானே பாராட்டிகொண்டிருந்த வேலையில்,
அருகிநினில் வந்து நின்றான் நண்பன் ஒருவன்...


வந்தவன் ,
படித்து பார்க்க permission கேட்டான்.
படித்த உடன் கிடைக்கும் பாராட்டு என்றெண்ணி
படிக்க கொடுத்தேன் ஆசையோடு...


படித்து முடித்தவன் கிழித்து எறிந்தான்,
பரிதாபமாய் பார்த்த என் முகத்தில்
காரி உமிழ்ந்தான்...


" தூ இதெல்லாம் ஒரு பொழப்பு "
அவன் சொன்ன இந்த வார்த்தைகளின் echo
இன்னுமும் என் காதுகளில்...


நல்ல வேளை
இத எந்த பொன்னும் பாக்கள.....


அவன் கிழித்து எறிந்த பேப்பரில்
உமிழ்ந்த எசில்லை துடைத்து எறிந்துவிட்டு
மீண்டும் கவிதை எழுத அமர்ந்தேன்
அதே ஈசாணி மூளையில்...




**இதுக்கெல்லாம் feel பண்ணா எப்புடி
இன்னும் எவ்வளவோ இருக்கு...
போங்க boss போங்க boss

கூச்சம் ஏதுமின்றி நாம்
விரல் கோர்த்து நடந்ததுண்டு...

உனக்காக நானும்,
எனக்காக நீயும்
எத்தனையோ முறை
இறைவனை தொழுததுண்டு...

என்னக்கொரு துன்பமென்றால்
கடல் நீராய் கண்ணீர்
உன் கண்கள் வழி கசிந்ததுண்டு...

என்னை பற்றி எனக்கே
தெரியாத பலவும்
உன் விரல் நுனியில் கண்டதுண்டு...

என் மனதுள் புதைந்த
உணர்வையெல்லாம் நீ
என் கண்கள் வழி படித்து வினவியதுண்டு...

சேர்ந்து சிரிப்பது மட்டுமல்ல
சேர்ந்து அழுவதும் நட்பு தான்
என எனக்குணர்த்திய,

என் தோழியே..!
நீ
ஆணாக மாறிவிடு,
இந்த சாக்கடை
சமுதாயத்தின் சந்தேகப்
பார்வையில் இருந்து
நாம் விடுபடலாம்.

உன் அன்பின் அடிச் சுவடுகளை
என் உள்ளத்துக்குள் சுமந்தபடி
நீ இல்லாத இவ்வுலகில்
தன்னந் தனியே நான்...

இல்லாத உன் மீது
ஏக்கங்கள் நிறைந்து கொள்ள
தவித்தழுகின்றது என் மனசு...

தந்திகள் அறுந்த வீணையாய்
நாதத்தினை
எப்படி நான் வாசிக்க முடியும்?

உன்னுடைய நினைவுகள்
எப்போதும் என்னை
ஓர் பந்தாய் நினைத்து
உதைத்து விளையாட...

உன் முகத்தை
எப்போதுமே
என் இதயத்தில்
ஓவியமாய் வரைந்த படியே...

நான் தனிமையில் நின்று
நம் நட்பின் வாசத்தை
யோசித்துப் பார்க்கின்றேன்...

நீ இல்லாமல் போனதால்
எப்போதுமே
தனிமைச் சோகமொன்றுக்குள்
நானும் தனியாய் தவித்தே போகின்றேன்...


நீ என்னை விட்டு
போன நாள் முதல்
கீறல்கள், காயங்களால்
இதயச் சோலைக்குள்
நிறையவே இரத்த வடுக்கள்.

உறக்கமற்ற விழிகள்...
உணர்வற்ற உதடுகள்...

இவற்றையெல்லாம்
பிறர்ர்க்கு கூறி
அவர்களையும்
வேதனைக் கடலுக்குள்
மூழ்கடிக்க விருப்பமில்லை.


நேசமற்ற மனங்கள் கொண்ட
மனிதக் கூட்டத்துக்குள்
நானும்
நடைப் பிணமாய் நின்று கொண்டு
என் தோளிலே முகம் சாய்த்து அழுகிறேன்

இன்று சாய்ந்து அழக கூட
வேறு தோள்கள் இல்லை எனக்கு...


இனி நான்
யாரிடம் போய்
என் சோகங்களைச் சொல்லியழ...?

எப்போதும் என் நினைவாய் நீ,
எப்போதாவது உன் கனவில் நான்!

எப்போதும் என் மூச்சாய் நீ,
எப்போதாவது உன் பேச்சில் நான்!,

நானும் வறுமை கோட்டின் கீழ்தான் வாழ்கிறேன்,
உன் அன்பை சம்பாதிக்கத் தினறுவதால் ... !


@------------------------------------------@


ஒரு புன்னகையில்
என்னைக் கவிழ்த்த
கர்வம் உனக்குள்...
கவிழ்ந்ததில்
ஆச்சர்யம்
எனக்குள்...


@-------------------------------------------@



நேரம் போவது தெரியாமல்
உன்னுடன்
பேசி கொண்டிருக்கையில்
ஒரே ஒரு கவலை
எனக்கு,
ஏன் இந்த நேரம்
ஓடி கொண்டிருக்கிறது?…..



@-------------------------------------------@

உன்
உடலை
கூறுபோட்டு
வெளிவந்தேன் நான் .

பிரசவ
மயக்கம் தெளிந்து
என்
முகத்தை பார்த்து
பூரிப்படைந்தாய்
நீ
வலிகளை மறந்து.

வலிகளை
உண்டாக்கிய என்னால்
ஆறுதல் கூட
சொல்ல முடியவில்லை உனக்கு.

என்னால்
முடிந்தது ஒன்றுதான்
என்
முதல் அழுகை
அது
உனக்கே சமர்ப்பணம்.

ஆரம்பப் பள்ளியில்
என்னோடு கூடவே இருந்தான்
பட்டன் அறுந்து போன
சட்டையோடு
ஒரு நண்பன்.

ஆசிரியர் மேஜையில்
சாக்பீஸ் திருடினாலும்,
பள்ளித் தோட்டத்தில்
கொய்யா திருடினாலும்
பாதி தர தவறாதவன்.

வீட்டுப் பாடங்களை
எழுத மறந்து போன
நாட்களில் எல்லாம்,
ஆசிரியர் வரக்கூடாதெனும்
என்
பிரார்த்தனையில் தவறாமல்
அவனும் பங்கெடுப்பதுண்டு.

மாங்கா தின்றும்,
கடலை மிட்டாய்
கடித்துச் சிரித்தும்,
புன்னை மரத்தடியில்
புன்னக்காய் பொறுக்கிக்
கோலி விளையாடியும்,
எங்கள்
முதல் ஐந்தாண்டுக் கல்வி
கரைந்தே போயிற்று.

பிரியவே முடியாதென்றும்
உடையவே கூடாதென்றும்
நான்
கங்கணம் கட்டிக் கொண்ட
முதல் நண்பன் அவன்.

பின்,
அந்த மே மாத
வெயில் விடுமுறைக்குப் பின்
நான்
ஆறாம் வகுப்புக்கு சென்றபோது
அவன்
நினைவுகள் மட்டும்
அவ்வப்போது வந்து சென்றன.

அவன் வீட்டுக்கும்
என் வீட்டுக்கும்
சில கிலோமீட்டர் தான்
தூரம்.
அப்போது.

நாங்களோ வெவ்வேறு திசையில்
வெகுதூரம்
நடந்திருந்தோம்.

கடந்து விட்டது
10 ஆண்டு,

இப்போது பார்த்தால்,
"மணி என்னாச்சு " என்று கேட்டு
நகரக் கூடும்.
பரிச்சயமில்லாத
புது முகம் கண்டு.

கவிதை எழுத தொடங்கினேன்,
உன்னை நினைத்து!
இடம் பிடித்தேன்,
கவிதையை நினைத்து...
கவிதை எழுதி தோற்றவர்கள் பட்டியலில்!!

என்னவளே!

சொல்லத்தெரியாத என்
காதலைப் பற்றி...

விழித்தே இருக்கும் என்
விழியைக் கேளடி!

நினைத்தே கிடக்கும் என்
நெஞ்சத்தைக் கேளடி!

புசிக்காமலே இருக்கும் என்
பசியைக் கேளடி!

மௌனித்தே இருக்கும் என்
மொழியைக் கேளடி!

இதனைத் தெரிந்தும்
தெரியாமல் நடிக்கும்
உன் இதயத்தைக் கேளடி!

நான் சொல்லாமலே அறிவாய்
என்
உன்
நம்
காதலை...

என் அம்மாவிற்கு
உவமை சொல்ல
முயல்கிறேன்.

என் அம்மாவிற்கு
உவமையாக
கடவுளை சொன்னால்,
வேண்டாம்
கடவுள் என்றால்
மதம் இறுக்கும்
மதம் இருந்தால்
சண்டைகள் இருக்கும்.

என் அம்மாவிற்கு
உவமையாக
காற்றை சொன்னால்,
வேண்டாம்
காற்று
மரத்தின் தலை அசைத்தால்
தென்றல்
மரத்தின் வேரை அசைத்தால்
புயல்.

என் அம்மாவிற்கு
உவமையாக
மழையை சொன்னால்,
வேண்டாம்
மழையால் நிலத்தில்
விதைத்தது முளைக்கும்
அதுவே வெள்ள்மானால்
முளைத்தது அனைத்தும் மூழ்கும்

உலகில் குறையே
இல்லாத நிறை எது?

எல்லா உவமைகளும் உமையாய் நிற்கும்,,,

இப்போது புரிகிறது
என் அம்மாவிற்கு
உவமை
என் அம்மா மட்டும் தான்.

உன் நினைவுகள்,
என் தவிப்புகள்
கிறுக்கல்களாய் விழுந்துகொண்டிருக்க
படித்தவர்கள் சொன்னார்கள்
"நல்ல கவிதை".

உனக்குத் தெரியுமா என
எனக்குத் தெரியாது
உன்னைவிட அழகானவள்
நீ!

நீ முகத்தில்
எழுதும் அதையே
காகிகத்தில் வரைகிறேன்
கவிதை என்கிறது
உலகம்!

எழில் என்பதற்கு
சரியான எடுத்துக்காட்டு
கேட்டேன் உன்னைக் காட்டியது
தமிழ்!

வானப் போர்வையெங்கும்
நட்சத்திர ஓட்டைகள்!
உன் கூந்தல்
உதிர் கறுநூல்களை தா!
தைத்துக் கொள்ளட்டும்
இரவு!

உன் உயிரோடு உயிராகும்
வரம் கூட வேண்டாம்!
உன் உயிருக்கு நிழலாகும்
வாய்ப்பாவது தா!

உறங்கட்டும் விடு!
உன்னை தேடோ
தேடோ என்று தேடி
என்னிடம் கொடுத்த
களைப்பில் உறங்கிக்கிடக்கின்றன
என் கவிதைகள்!

நட்பா ?
காதலா ?
தலைப்பு தெரியவில்லை

எப்படி உன்னை அழைப்பது
என்னவளே என்றா?
என் தோழியே என்றா?
பதில் தெரியவில்லை,
இந்த கவிதைக்கு தலைப்பும் தெரியவில்லை.

ஜன்னல் ஓர இருக்கையில் வீசும்
காற்றின் வருடலில்
உன் ஸ்பரிசத்தை உணர்கிறேன்.
அர்த்தம் புரியவில்லை இந்த வருடலுக்கு,
தலைப்பு தெரியவில்லை இந்த கவிதைக்கு.

உணவு உன்ன செல்லும் முன்
ஒரு நிமிடம் நினைக்கிறேன் ,
நீயும் உண்டிருப்பாயா என்று
அர்த்தம் புரியவில்லை இந்த உணர்விற்கு,
தலைப்பு தெரியவில்லை இந்த கவிதைக்கு.

தேர்வு அறையில் எல்லோரும்
விடையை வரையறுக்க ,
என் மனம் மட்டும் உன்னை வரையறுப்பது ஏன் ?
விடை தெரியவில்லை ,
இந்த கவிதைக்கு தலைப்பும் தெரியவில்லை.

பல பெண்களை கடந்து வந்த எனக்கு
உன்னை மட்டும் கடந்து செல்ல மனமில்லை ,
ஏன் இந்த மன மறுப்பு ?
புரியவில்லை ,
இந்த கவிதைக்கு தலைப்பும் தெரியவில்லை.

என் கைபேசிக்கு
SMS வரும்போதெல்லாம்
அது நீயாக இருக்க வேண்டும் என்ற
வேண்டுதலுடன் திறக்கிறேன்.
ஏன் இந்த வேண்டுதல்?
தெரியவில்லை,
இந்த கவிதைக்கு தலைப்பும் தெரியவில்லை.

நண்பர் கூட்டம் நம்மை
இணைத்து பேசும் பொது
கோபிக்காமல் நகைக்கிறேன்,
அர்த்தம் புரியவில்லை இந்த நகைப்பிற்கு
தலைப்பும் தெரியவில்லை இந்த கவிதைக்கு.

வண்டி ஓட்டும் போது
ரோட்டில் கவனம் வைத்து ஓட்ட வேண்டுமாம்,
அப்பொழுது கூட என் கவனம்
உன்னிடமிருந்து இறங்க மறுப்பது
ஏன் என்று தெரியவில்லை
இந்த கவிதைக்கு தலைப்பும் தெரியவில்லை

உன்னை பார்த்துக் கொண்டிருக்கையில்
வருடங்கள் நிமிடங்களாகவும்
உன்னை நினைத்துக் கொண்டிருக்கையில்
நிமிடங்கள் வருடங்களாகவும்
மாறிப் போவது ஏன்னென்று தெரியவில்லை
இந்த கவிதைக்கு தலைப்பும் தெரியவில்லை.

C, C++, JAVA என
பல மொழி புரிந்த
இந்த மென்பொருளாளனுக்கு
உன் விழி பேசும் மௌன மொழி மட்டும்
புரியாதது என்னென்று தெரியவில்லை,
இந்த கவிதைக்கு தலைப்பும் தெரியவில்லை.

" உன் கவனம் படிப்பில் இல்லை "
இது மதிப்பெண் குறைந்தபோது
என் தந்தை சொன்னது.
என் கவனம் முழுவதும் உன் மீது இருப்பது
பாவம் அவருக்கு தெரியவில்லை.
இந்த கவிதைக்கு தலைப்பிட
எனக்கு தெரியவில்லை.