இன்று எனது பிறந்த நாள்
இன்று எனது பிறந்த நாள்.
பள்ளிக்கூட நாட்களில் பல பிறந்தநாட்களை வீட்டில் இருந்து கொண்டாடி உள்ளேன். காலை எழுந்ததும் அம்மாவின் முத்தமும் அவள் செய்யும் வடையும் பாயாசத்திற்குமாகவே பிறந்தநாட்கள் அடிக்கடி வராதா என காத்திருந்த நாட்கள் நிறைய உண்டு. எங்கள் பள்ளியில் பிறந்தநாளன்று யூனிபார்ம்களுக்கு விடை கொடுத்துவிட்டு புத்தாடைகள் அணிந்துகொள்ளலாம்.
பிறந்த நாட்களில் கூட வறுமை காரணமாக புத்தாடை அணியாமல் வந்த பால்ய நண்பர்களை விளிம்பு நிலையில் இருந்து நினைத்துப்பார்க்கிறேன். பிறந்த நாள் வருவதற்கு ஆண்டின் தொடக்கத்தில் இருந்தே நாட்களை எண்ணிக்கொண்டிருந்ததை நினைக்கையில் இன்று சிரிப்பாய் இருக்கிறது.
சிறுவயதில் அப்பா என் பிறந்தநாளன்று சந்தையில் இருந்து வாங்கி வந்த பலகாரங்கள், அடுத்த நாள் பள்ளியில் கொடுப்பதற்கு வாங்கிவந்த சாக்லேட்டுகள், அதன் சுவை, நிறம், மணம் என எல்லாமே இன்னும் நினைவில் இருக்கின்றன.
பள்ளியில் பிறந்தநாள் கொண்டாடும் மாணவனுக்கு தனி மரியாதை தான். அவனை தவிர இனாமாக சாக்லேட் வேறு யார் தருவார்கள். பிறந்தநாளன்று சாக்லேட்டுக்காக என்னை சுற்றி சுற்றி வந்த நண்பர்கள், அவர்கள் பிறந்தநாள் அன்று நான் சுற்றி சுற்றி சென்ற நண்பர்கள், பிறந்த நாள் சாக்லேட் தராததால் பென்சிலால் முழங்காலில் குத்திய சக்திவேல், அப்போ அப்போ வீட்டில் மிட்டாய் வாங்க கொடுக்கும் 25 பைசா , 50 பைசாவை ரெண்டு மாசமா சேத்து வச்சு மூணாவது படிக்கும் போதே ஜாமேண்டரி பாக்ஸ் வாங்கி எனக்கு பரிசளித்த என் பால்ய தோழி ஷோபனா என அனைவரையும் மகிழ்ச்சியுடன் நினைத்துப்பார்க்கிறேன்.
அன்று இருந்த பரபரப்பு புத்தாடை, இனிப்புகள் மீதான காதல் இன்றில்லை.
கல்லூரி காலங்களில் கொண்டாடிய பிறந்தநாட்கள், வாழ்த்திய ஆசிரியர்கள், நண்பர்கள், வாழ்த்து அட்டைகள், கச்சேரிகள் , நீண்ட தூர வாகன பயணங்கள், 12 மணி அழைப்புகள், நடுநிசியில் போர்வைக்குள் மறைந்து கொண்டு மெல்லிசான குரலில் அலைபேசியில் வாழ்த்துக்கள் சொன்ன நண்பிகள், 11:45 இல் இருந்து தொடர்பு கொண்டும் 12:30 கே தொடர்பு இணைக்கப்பட்ட நிலையில், இவ்ளோ நேரம் எவ எவகூட டா பேசிகிட்டு இருந்தனு பிறந்ததினமன்றும் உரிமை சண்டை போட்ட என் அன்பு தங்கை மஹி என அனைவரையும் இதழோரம் சிறு புன்னைகையுடன் நினைத்துக்கொள்கிறேன்.
அலுவலகம் வந்த பின்பு கொண்டாடிய பிறந்ததினங்கள், வெட்டிய கேக்குகள், நீண்ட இரவுக்கச்சேரிகள், காதலியின் பிறந்தநாளுக்கு என்னிடம் கவிதை வாங்கி சென்ற நண்பர்கள், நாயரே! மாப்ளைக்கு இன்னைக்கு பிறந்த நாளு ஸ்பெஷலா ஒரு சாயா போடு என்றதற்காக ஸ்பெஷல் சாயா போட்டுக்கொடுத்த பாலவாக்கம் டீக்கடை நாயர் என அனைவரையும் மகிழ்ச்சியுடன் நினைத்துப்பார்க்கிறேன்.
ஒரு மனிதனின் வாழ்வில் ஒரே ஒரு முறை தான் ”பிறந்தநாள்” கொண்டாடப்படுகிறது, அதுவும் அவனோ(ளோ) அந்த நாளை கொண்டாடுவதே இல்லை அவர்களுக்காக மற்றவர்கள் தான் அந்த நாளை கொண்டாடுகின்றனர். அதற்கு பின்வரும் பிறந்த நாட்கள்., பிறந்தநாட்கள் அல்ல, அதன் சாயல் கொண்ட வேறு ஒன்றை கொண்டாடிக்கொண்டிருக்கிறோம் என்ற உண்மையும் கொஞ்சமாய் உறைக்கத்தொடங்கியுள்ளது
என் மீது அன்பும் அக்கறையும் கொண்ட நண்பர்கள், குடும்பத்தினர், இச்சிறியோனையும் தங்கள் நட்பு வலையில் இணைத்துக்கொண்ட பல மாமனிதர்கள், மற்றும் யாவருக்கும் இந்த நிமிடத்தில் நன்றி தெரிவித்து கொள்ள விரும்புகிறேன். உங்களின் அழியாத அன்பு தான் என்னை இயக்குகிறது.
பகிர்தலும், அன்பும், காதலும் வாழ்க்கையை அழகாக்குகின்றன. அப்படிப்பட்ட அழகான தருணங்களை வாழ்க்கையில் கொடுத்த, கொடுத்துக்கொண்டிருக்கும் அனைத்து அன்பு உள்ளங்களுக்கு என் நிறைந்த நேசத்தையும் நன்றியையும் பகிர்ந்து கொள்கிறேன்.
உலகெங்கும் இதே நாளில் பிறந்தநாள் கொண்டாடும் முகம் அறியாத மனிதர்கள், ஆதரவற்றோர், அனாதைகள், வயது முதிர்ந்த காலத்தில் குழந்தைகளால் கைவிடப்பட்ட பெற்றோர்கள், விளிம்பு நிலை மனிதர்கள், தூக்கி எறியப்பட்ட பூனைக்குட்டிகள், என அத்தனை பேர்களுக்கும் வாழ்த்து சொல்ல விரும்புகிறேன்.,
எனக்கு நானே வாழ்த்து சொல்லிக் கொள்ளவும் விரும்புகிறேன்
பாதையில்லா வழி பயணம்
நகர்ந்து கொண்டிருக்கிறேன்.
சில நேரம் பறப்பதாய்.,
தெரியவில்லை.
தோல்விகளை.,
ஜெயிப்பதிலான சுகம்தனை கண்டபின்.
பிரிய தங்கைக்கு...
என் வலைப்பக்கம் வந்த நீ,
உன் அன்பு போதுமென்றாய்...
உரக்க கூறியது தவறா ?
தவறேதும் கருதாது
எடுத்துரைத்தது தவறா??
நான் கொண்டிருப்பது,
கடைசியாய் ஒருநாள்
கல்லூரி வாழ்வின் கடைசி நாள் ...
குடியரசு தினமாம்...
தூக்கம் தொலைத்த ஓர் இரவில்...
பிரிந்து போன என் உயிரின் பிறந்தநாள் இன்று
பனிரெண்டு மணி தாண்டி அரைத்தூக்கத்தில் வாழ்த்துச் சொல்வதற்கே அகமகிழ்ந்துப் போவாய்;
இப்போதெல்லாம் உன் பிறந்த நாளில் நான் தூங்குவதே இல்லை என்பதை உன்னிடம் எப்படி சொல்வது?
உலகத்தின் நிழல் மறையும்,
அழவும் மனமில்லை,
மூளைக்குள் உணர்கிறேன் அந்த மயான காட்சிகளை
சொல்லிவிட வேண்டும்...
தீர்மானமாய் தெரிந்த பின்னும்...
தேவதையா நீ ...?
புகையாய்ப் பனி கலந்த
ஓர் காலைப் பொழுதில்,
தெளிவற்ற வெளிச்சத்தில்,
தெளிவான தேவதையாய்
வெண்ணிறச் சூடியில்
பன்னிற துப்பட்டாவுடன்
தூரத்து வானவில்லாய் அவள் ...
அருகில் வர வர
கருமேகமான கூந்தலும்.,
செம்மதியான அவள் முகமும்.,
அசையாத கோவில் தீபமாய்
புருவ மத்தியில் திலகமும்.,
என்னை ஆட்கொள்ள ...
அவள் இன்னும் நெருங்கினாள்.,
கருவண்டுக் கண்களையும் ,
ரோஜா நிறக் காது மடல்களையும்,
சிவந்த உதட்டுக்குள்
வெண்மணி முத்துக்களையும் ,
தேன் நிறச் தேகத்தையும் ,
தாமரைப்பூ நிறக்
கையுள்ளையும் கண்டு ...
விண்ணுலக தேவதையை
மண்ணுலகில் கண்ட வியப்பில்
திகைத்து நின்றேன் ...
தைரியம் வந்தவனாய்
பாசாங்கு பண்ணிக்கொண்டு
கண்ணுயர்த்தி வினவினேன்...
தேவதையா நீயென.,
கண்தாழ்த்தி
புன்முறுவலில் அவள் சொன்னாள்
இல்லை உன் காதலி யென.....
வழிப்பறி
நானாகவே தொலைத்துவிட்டேன்
ஜன்னலோர இருக்கை...
பனியோடு சேர்ந்த
அந்த குளிர்காற்று...
பயணம் முழுவதும்
என்னை
உரசிக் கொண்டிருக்கிறது...
என் இருக்கையில் தலை சாய்த்து,
உன்னைப் பற்றி
நினைத்துக் கொண்டிருக்கிறேன்...
எனக்குத் தெரியும்..,
நீ இப்போது
உறங்கி இருப்பாய் என்று...
உறக்கத்தையும் இதயத்தையும்
உன்னிடம்
தொலைத்தவனாய் நான்..
உன்னோடு நான்
வாழப்போகும் அந்த
பசுமையான நாட்களே
என் நினைவை
ஆட்கொண்டிருக்கிறது...
உனக்கு நினைவிருக்கா -
நீ என்னுடன்
இரவில் பேருந்தில்
பயணிக்கவேண்டுமென்று
சொல்லி இருந்தாயே...
இப்போது நான்
உன் நினைவுகளுடன்
பயணித்துக் கொண்டிருக்கிறேன்...
என் மனதில்
கவிதை இருக்கின்றது,
எழுதமுடியவில்லை...
என் உயிரில்
காதல் இருக்கின்றது,
சொல்லமுடியவில்லை...
உனக்காக மட்டுமே
வாழப் பழகிவிட்ட
எனக்கு -
எனக்காக வாழ தெரியவில்லை...
நீ ஒன்றும் என் உயிரை
திருடவில்லை...
நானாகவேதான் என் மனதை
தொலைத்துவிட்டேன் உன்னிடம்...
எட்ட முடியாத உன் மீது
ஏக்கங்கள் நிறைந்து இருப்பினும் ,
நான் உன்மீது
கொண்டிருக்கும் காதல் ஒன்றுதான்.,
என் வாழ்வை
இனிமையாக்கிக் கொண்டிருக்கின்றது..
இன்றளவும் .....
எதற்கடா இந்த வாழ்க்கை !
எதற்கு இந்த வாழ்க்கை!
ஆசைப்பட்டு கேட்ட பொம்மை
கைக்கு கிடைக்காமல்
அதோ பாரு
யாரு வர்றாங்கன்னு
என்று சொல்லி
திசை திருப்பப் படுவதர்க்காகவா ?
பக்கத்து வீட்டு
பையனைப் போல்
துணி வேண்டும் என்று கேட்டதர்ற்கு
அது ஆயி என்று சொல்லி
கவனம் கவரப்படுவதர்க்காகவா ?
மிதிவண்டி இருந்தால் தான்
பள்ளிக்கு செல்வேன் என்று சொல்லி
அடம் பிடித்ததற்காக
மிதி வாங்குவதர்க்காகவா ?
மார்க்கும் போதாமல்
கொடுக்க மாவும் இல்லாமல்
பிடித்த கல்லூரியில் சேரமுடியாமல்
கிடைத்த கல்லூரியில் சேர்வதர்க்கா ?
வகுப்பில் ஆசிரியருக்காக
அமராமல்
அவளுக்காக அமர்ந்து
ஆண்டுகள் கழித்து
அரியர் வைப்பதற்காகவா ?
எதிர்பர்த்து நிற்கையிலே
எதிர்பார்ப்பை நிறைவு
செய்யாதது
ஏமாற்றும் உறவு கண்டு
மனம் புளுங்கவா ?
சுயநல உள்ளங்கள்
சுற்றி இருக்கையிலே
அப்பாவியாய் வாழ்ந்து
பிறர்க்காய் பலவும் செய்து
அவர் கால்களாலேயே மிதிபடுவதர்க்காகவா ?
அல்லது என் நண்பன்
என மார்தட்டி கொண்ட நட்பும்
என்னை புரிந்து கொள்ள மறந்தது
நினத்து
உள்ளம் கருகவா ?
எதற்காக இந்த வாழ்க்கை!
அசைபோட்டு பார்க்கிறேன்
அசைபோட்டு பார்க்கிறேன்
அந்த கால நாட்களை...
என் வாழ்வின்
வசந்த கால நாட்களை....
நட்பா காதலா என
தலைப்பு தெரியாமல்
தலையை பித்துக்கொண்ட நாட்களை....
அவளையே தோழியாகவும்,
அவளையே காதலியாகவும் பாவித்து
கவிதை கிறுக்கிய நாட்களை....
அவள் என்னை பார்க்கிறாளா
என பார்த்தே
என் பொழுதை கழித்த நாட்களை....
இன்று ,நாளை
என நாட்களை நான் கடத்தி கொண்டிருக்க
என்னை கடந்து சென்ற நாட்களை....
நெருங்கி நின்று பார்க்க
பயந்த கோழையாய்
விலகி நின்று அவளை ரசித்த நாட்களை....
அவளை சுற்றி
அவளுக்கே தெரியாமல்
வட்டமடித்த நாட்களை ....
என் இன்பம்
என் துன்பம்
இரண்டையும் தந்தவள் அவள்.
இன்று அசைபோட்டு பார்க்கிறேன்...
அவளது புன்முகம் கண்டு
என்னை பூரிப்படைய செய்த நாட்களை...
அவளது துளி சோகம் கண்டு
என்னை ஆழ்துயரில் ஆழ்த்திய
கருப்பு நாட்களை ....
அவள் வரும் வழி பார்த்து
மணிக்கணக்கில்
காத்துகிடந்த நாட்களை....
அவளது கடைக்கண்
பார்வை வேண்டி
தவம் கிடந்த நாட்களை ....
அவள் பேசிய ஓரிரு வார்த்தைகள்
என்னுள் ஓயாமல்
ஒலித்துக்கொண்டிருந்த நாட்களை....
எனக்குள் எனக்காய் பிறந்த இதயம்
நித்தம் நித்தம்
அவளுக்காய் துடித்த நாட்களை ....
எவ்வளவு யோசித்தும்
பதில் கிடைக்கவில்லை
எனக்குள் தோன்றிய என் காதல்
எனக்குள்ளேயே மறைந்ததன்
மர்மம் தான் என்னவோ ....?
ஒரு நண்பன் தந்த பரிசு
எப்போதும் போல
வெட்டி அரட்டை அடித்து கொண்டிருந்த
அந்த எட்டாவது அவரில்...
திடீரென ஒரு யோசனை
வெட்டியாய் போகும் இந்த நேரத்தில்,
ஒரு கவிதை கிறுக்கினால் என்ன ?
கிழித்தேன் ஒரு பேப்பரை,
நண்பனின் compiler நோட்டில் இருந்து
அவனுக்கே தெரியாமல்...
ஈசானி மூலையில்
இடம்பிடித்து எழுத தொடங்கினேன்.
அது எனக்கு ராசியான இடமும்கூட...
பத்து நிமிட பந்தயத்துக்கு பின்
ஆகா ஓகோ என என் கவிதையை
நானே பாராட்டிகொண்டிருந்த வேலையில்,
அருகிநினில் வந்து நின்றான் நண்பன் ஒருவன்...
வந்தவன் ,
படித்து பார்க்க permission கேட்டான்.
படித்த உடன் கிடைக்கும் பாராட்டு என்றெண்ணி
படிக்க கொடுத்தேன் ஆசையோடு...
படித்து முடித்தவன் கிழித்து எறிந்தான்,
பரிதாபமாய் பார்த்த என் முகத்தில்
காரி உமிழ்ந்தான்...
" தூ இதெல்லாம் ஒரு பொழப்பு "
அவன் சொன்ன இந்த வார்த்தைகளின் echo
இன்னுமும் என் காதுகளில்...
நல்ல வேளை
இத எந்த பொன்னும் பாக்கள.....
அவன் கிழித்து எறிந்த பேப்பரில்
உமிழ்ந்த எசில்லை துடைத்து எறிந்துவிட்டு
மீண்டும் கவிதை எழுத அமர்ந்தேன்
அதே ஈசாணி மூளையில்...
**இதுக்கெல்லாம் feel பண்ணா எப்புடி
இன்னும் எவ்வளவோ இருக்கு...
போங்க boss போங்க boss
என் தோழி
கூச்சம் ஏதுமின்றி நாம்
விரல் கோர்த்து நடந்ததுண்டு...
உனக்காக நானும்,
எனக்காக நீயும்
எத்தனையோ முறை
இறைவனை தொழுததுண்டு...
என்னக்கொரு துன்பமென்றால்
கடல் நீராய் கண்ணீர்
உன் கண்கள் வழி கசிந்ததுண்டு...
என்னை பற்றி எனக்கே
தெரியாத பலவும்
உன் விரல் நுனியில் கண்டதுண்டு...
என் மனதுள் புதைந்த
உணர்வையெல்லாம் நீ
என் கண்கள் வழி படித்து வினவியதுண்டு...
சேர்ந்து சிரிப்பது மட்டுமல்ல
சேர்ந்து அழுவதும் நட்பு தான்
என எனக்குணர்த்திய,
என் தோழியே..!
நீ
ஆணாக மாறிவிடு,
இந்த சாக்கடை
சமுதாயத்தின் சந்தேகப்
பார்வையில் இருந்து
நாம் விடுபடலாம்.
விட்டுட்டு போனவனுக்கு
உன் அன்பின் அடிச் சுவடுகளை
என் உள்ளத்துக்குள் சுமந்தபடி
நீ இல்லாத இவ்வுலகில்
தன்னந் தனியே நான்...
இல்லாத உன் மீது
ஏக்கங்கள் நிறைந்து கொள்ள
தவித்தழுகின்றது என் மனசு...
தந்திகள் அறுந்த வீணையாய்
நாதத்தினை
எப்படி நான் வாசிக்க முடியும்?
உன்னுடைய நினைவுகள்
எப்போதும் என்னை
ஓர் பந்தாய் நினைத்து
உதைத்து விளையாட...
உன் முகத்தை
எப்போதுமே
என் இதயத்தில்
ஓவியமாய் வரைந்த படியே...
நான் தனிமையில் நின்று
நம் நட்பின் வாசத்தை
யோசித்துப் பார்க்கின்றேன்...
நீ இல்லாமல் போனதால்
எப்போதுமே
தனிமைச் சோகமொன்றுக்குள்
நானும் தனியாய் தவித்தே போகின்றேன்...
நீ என்னை விட்டு
போன நாள் முதல்
கீறல்கள், காயங்களால்
இதயச் சோலைக்குள்
நிறையவே இரத்த வடுக்கள்.
உறக்கமற்ற விழிகள்...
உணர்வற்ற உதடுகள்...
இவற்றையெல்லாம்
பிறர்ர்க்கு கூறி
அவர்களையும்
வேதனைக் கடலுக்குள்
மூழ்கடிக்க விருப்பமில்லை.
நேசமற்ற மனங்கள் கொண்ட
மனிதக் கூட்டத்துக்குள்
நானும்
நடைப் பிணமாய் நின்று கொண்டு
என் தோளிலே முகம் சாய்த்து அழுகிறேன்
இன்று சாய்ந்து அழக கூட
வேறு தோள்கள் இல்லை எனக்கு...
இனி நான்
யாரிடம் போய்
என் சோகங்களைச் சொல்லியழ...?
எப்போதும் என் நினைவாய் நீ,
எப்போதாவது உன் கனவில் நான்!
எப்போதும் என் மூச்சாய் நீ,
எப்போதாவது உன் பேச்சில் நான்!,
நானும் வறுமை கோட்டின் கீழ்தான் வாழ்கிறேன்,
உன் அன்பை சம்பாதிக்கத் தினறுவதால் ... !
@------------------------------------------@
ஒரு புன்னகையில்
என்னைக் கவிழ்த்த
கர்வம் உனக்குள்...
கவிழ்ந்ததில்
ஆச்சர்யம்
எனக்குள்...
@-------------------------------------------@
நேரம் போவது தெரியாமல்
உன்னுடன்
பேசி கொண்டிருக்கையில்
ஒரே ஒரு கவலை
எனக்கு,
ஏன் இந்த நேரம்
ஓடி கொண்டிருக்கிறது?…..
@-------------------------------------------@
சமர்ப்பணம்
உன்
உடலை
கூறுபோட்டு
வெளிவந்தேன் நான் .
பிரசவ
மயக்கம் தெளிந்து
என்
முகத்தை பார்த்து
பூரிப்படைந்தாய்
நீ
வலிகளை மறந்து.
வலிகளை
உண்டாக்கிய என்னால்
ஆறுதல் கூட
சொல்ல முடியவில்லை உனக்கு.
என்னால்
முடிந்தது ஒன்றுதான்
என்
முதல் அழுகை
அது
உனக்கே சமர்ப்பணம்.
ஐந்தாம் வகுப்பு நண்பன்
ஆரம்பப் பள்ளியில்
என்னோடு கூடவே இருந்தான்
பட்டன் அறுந்து போன
சட்டையோடு
ஒரு நண்பன்.
ஆசிரியர் மேஜையில்
சாக்பீஸ் திருடினாலும்,
பள்ளித் தோட்டத்தில்
கொய்யா திருடினாலும்
பாதி தர தவறாதவன்.
வீட்டுப் பாடங்களை
எழுத மறந்து போன
நாட்களில் எல்லாம்,
ஆசிரியர் வரக்கூடாதெனும்
என்
பிரார்த்தனையில் தவறாமல்
அவனும் பங்கெடுப்பதுண்டு.
மாங்கா தின்றும்,
கடலை மிட்டாய்
கடித்துச் சிரித்தும்,
புன்னை மரத்தடியில்
புன்னக்காய் பொறுக்கிக்
கோலி விளையாடியும்,
எங்கள்
முதல் ஐந்தாண்டுக் கல்வி
கரைந்தே போயிற்று.
பிரியவே முடியாதென்றும்
உடையவே கூடாதென்றும்
நான்
கங்கணம் கட்டிக் கொண்ட
முதல் நண்பன் அவன்.
பின்,
அந்த மே மாத
வெயில் விடுமுறைக்குப் பின்
நான்
ஆறாம் வகுப்புக்கு சென்றபோது
அவன்
நினைவுகள் மட்டும்
அவ்வப்போது வந்து சென்றன.
அவன் வீட்டுக்கும்
என் வீட்டுக்கும்
சில கிலோமீட்டர் தான்
தூரம்.
அப்போது.
நாங்களோ வெவ்வேறு திசையில்
வெகுதூரம்
நடந்திருந்தோம்.
கடந்து விட்டது
10 ஆண்டு,
இப்போது பார்த்தால்,
"மணி என்னாச்சு " என்று கேட்டு
நகரக் கூடும்.
பரிச்சயமில்லாத
புது முகம் கண்டு.
சுடுவதற்கு தடை
சத்யாவின் குட்டி டைரி is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivs 3.0 Unported License.
நான்...
- சத்யா
- புறவிசை தாக்கும்வரை ஓடுகின்ற ஒன்று ஓடிக்கொண்டே இருக்கும்.நிற்கின்ற ஒன்று நின்றுகொண்டே இருக்கும். இதுதான் நியூட்டன் கண்டறிந்த நிலைமம்.என் தாக்கமும் இது வழியே...எவரிடமும் வாதிட முடியாத... சொல்லிப் பகிர முடியா பின்னிக் குமையும் எண்ணச் சிக்கல்களை எளிமையாக என் எண்ண நடையில் சேர்த்துக் கோர்த்திருக்கிறேன் என் மன ஆறுதலுக்காக. நட்போடு சத்யா...
